Blog

Swen Widłobrody (ur. ok. 950–960, zm. 2 lub 3 lutego 1014; król duński (ok. 987–1014) i norweski (987–994), władca Anglii (1013–1014). Zięć Mieszka I.

1. „Anglosaska Kronika” (The Anglo-Saxon Chronicle), rok 1014

(wersja „C”, tłum. własne z angielskiego)

„W tym samym roku król Swen zmarł w święto Objawienia Pańskiego, mając pięć tygodni królewskiej władzy w Anglii, i jego ciało przewieziono do Danii i tam pochowano. Po jego śmierci cała rada z Anglii posłała po króla Ethelreda…”

2. Florencjusz z Worcester („Chronicon ex chronicis”) – XII w., na podstawie wcześniejszych roczników

„Swen zmarł nagle w Gainsborough w Lincolnshire; niektórzy powiadają, że był to boski sąd za jego bezbożne działania przeciwko Kościołowi.”

3. Snorri Sturluson, Heimskringla, ok. 1230 r. (saga norweska)

(dotyczy Swena jako postaci drugoplanowej; o śmierci zwięźle)

„Svein umarł w Anglii wkrótce po zdobyciu tronu, a jego syn Knut powrócił do Danii.”

4. Encomium Emmae Reginae (ok. 1042–1046)

To panegiryk na cześć Emmy Normandzkiej, żony Ethelreda i Kanuta. Choć mniej szczegółowy, zawiera pewien opis:

„Swen, który wyrwał tron z rąk króla Anglików, nie cieszył się długo zwycięstwem; został pochowany jak każdy śmiertelnik.”

5. źródło: „Passio sancti Eadmundi” / „Miracula sancti Eadmundi” – życiorys Świętego Edmunda

Autorem jest Herman mnich z Bury St Edmunds, XI wiek.

„Tej samej nocy, w której Swen zaplanował dalsze niszczenie Kościołów, ukazał mu się we śnie sam święty Edmund, rycerz Chrystusa, i ostrzegł go, by zaprzestał swych czynów; lecz gdy ten zadrwił z wizji, święty uderzył go włócznią, a on zbudził się z krzykiem, umierając chwilę później.”